9 juni: Nog meer slecht weer en een Ghost Tour

· door · Markeer de permalink als favoriet. ·

Zoals verwacht worden we, nu ja vooral ik, wakker met barstende hoofdpijn, elk geluidje en elke lichtstraal doet ontzettend veel pijn. Happy Hour heeft mij duidelijk weer goed te pakken, ik heb een mega kater. Omdat ik op deze manier toch niet met het beste humeur ga rondlopen, kruip ik terug onder de lakens om nog een paar uurtjes te slapen. Wesley houdt zich ondertussen wat bezig op de laptop en maakt een lijstje met de dingen die hij de komende dagen nog wil zien in Key West.

We vertrekken pas laat in de namiddag, dus slaan vandaag de museumbezoeken over. Die houden we voor morgen en zondag. Voor vanavond heeft Wesley een ghost tour geboekt bij Ghosts & Gravestones. De reviews zijn heel uiteenlopend, sommige mensen vinden het super, anderen vinden het echt niks waard. Ze hebben een 100% money back guarantee, dus als het echt heel slecht is kunnen we nog altijd ons geld terug vragen.

De tour begint pas om half 10 vanavond, dus we hebben nog tijd genoeg om rond te wandelen, iets te gaan drinken en te gaan eten. Onze eerste stop is bij Garbo’s Grill, een food truck die Wesley op zijn lijstje heeft gezet. Ze serveren vooral taco’s en burrito’s, maar je kan er ook speciale hamburgers en hot dogs krijgen.

Alles op het menu ziet er lekker uit, dus het duurt even voor we een keuze kunnen maken. Wesley gaat voor de Korean BBQ taco’s (marinated beef short rib, napa cabbage, scallions, carrots, daikon, cilantro, citrus soy dressing, and sriracha) en ik voor de Cayo Fish taco’s (fresh mahi mahi, red cabbage, mango, jalapeño, cilantro, onion, and our house caribbean sauce).

We krijgen een buzzer mee die trilt als je eten klaar is. Na een kwartiertje begint hij te trillen en kan Wesley ons eten gaan ophalen. De taco’s zijn super super lekker! Ik begin opnieuw te watertanden als ik eraan terugdenk. Wesley is zo’n fan dat hij een tweede keer gaat bestellen. Hij kiest wel iets anders van de kaart, de Umamiburger (1/2 pound angus, topped with a heirloom tomato, applewood bacon, chipotle gouda then served on a brioche bun). Ook deze is mega lekker!

Deze food truck is echt een aanrader en staat al op onze planning voor als we de volgende keer naar Key West komen. We vermoeden dat vooral locals hier komen eten, want hij staat niet op een plaats waar veel toeristen voorbij komen.

Tijdens het eten begint het lichtjes te regenen, maar het is gelukkig droog als we terug op pad gaan. We willen iets gaan drinken in de buurt van Mallory Square omdat we hopen dat het een beetje opklaart tegen vanavond. Dan kunnen we misschien weer een mooie zonsondergang zien, onze eerste (dit jaar) in Key West. Als we in de buurt van Mallory Square zijn begint het weer te regenen. Eerst lichtjes, maar het water komt al snel met bakken uit de hemel. We kunnen ergens schuilen onder een afdakje, maar zien op de buienradar dat het nog uren gaat stortregenen. Het heeft geen nut om hier te blijven staan, dus we wandelen in sneltempo naar de dichtstbijzijnde bar, de Sunset Pier. Dit is een gezellige overdekte tiki bar waar we al geweest zijn tijdens onze vorige reizen. Wanneer de straatstenen overgaan in betonnen platen, lijken mijn teenslippers wel schaatsen en ga ik keihard onderuit. Gelukkig zonder al te veel erg, een beetje beschaamd en waarschijnlijk een blauwe bil, maar geen breuken of bloed.

Door het slechte weer is het erg rustig, we kunnen een plaatsje uitkiezen. Deze morgen verkondigde ik nog de alom gekende woorden “Ik drink nooit meer!”, maar ik ben de pijn al een beetje vergeten. Ik bestel een Strawberry Daiquiri die een beetje groter uitvalt dan het daarvoor voorziene bekertje. Wesley ziet het veel groter en bestelt een Rum Bucket. Als die op is gaat hij voor een Frozen Rum Runner en bestel ik nog een lekkere Daiquiri.

We raken aan de praat met een koppel uit Philadelphia en een man die in de buurt van Boston woont. Deze laatste komt al 30 jaar elk jaar naar Key West. Soms zelfs 4 keer! Ik ben zo jaloers! We hebben de vraag al zoveel gekregen deze vakantie, maar ook hij vraagt waarom we dan niet naar hier verhuizen. Was het maar zo makkelijk… Ik zou er niet lang over moeten nadenken.

Het blijft stortregenen, dus we blijven maar aan de bar zitten. Het is gezellig! Altijd leuk om Amerikanen te leren kennen en over hun leven te horen vertellen. Na een paar cocktails schakel ik wel wijselijk over naar cola light, Wesley naar de Channel Marker IPA van de tap. Onze vriend uit Boston wil de sfeer er een beetje inhouden en trakteert op shotjes. Gelukkig zijn deze niet zo straf als thuis, hier is het eerder een geïmproviseerde cocktail die verdeeld wordt in shotglaasjes. Blijkbaar houden de barmannen en -vrouwen hier elke zomer een wedstrijdje om het beste shotje uit te vinden. Barman Andy won vorig jaar en we mogen zijn creatie proeven, iets met chocolade vodka. Heel lekker! Smaakt een beetje naar Baileys.

Iets na 6 uur komen er drie Zuid-Amerikaanse koppels aan de bar zitten. De vrouwen in het gezelschap zijn mooi, maar ze zijn overdreven geschminkt en kunnen alleen maar zuur kijken (niet mijn woorden!). Dat ze heel schaars gekleed zijn vinden de mannen natuurlijk niet erg! Even later wordt duidelijk wat ze hier komen doen: een bikini fotoshoot. Als één van de vrouwen ook topless gaat is de avond helemaal geslaagd voor de mannen. 😉 De Sunset Pier heeft een webcam waarvan je de beelden kan zien op hun site. We horen later dat die overbelast was op het moment dat de vrouwen er aan het poseren waren. We hebben er toch eens goed mee kunnen lachen!

Op het moment dat de zon zou ondergaan begint het opeens op te klaren. We zien ze niet meer ondergaan, maar Wesley kan toch nog een aantal mooie foto’s maken. Wat is dit toch een prachtige plaats…

Tegen 9 uur moeten we, met een beetje tegenzin, vertrekken om te gaan inchecken voor de Ghost Tour. Over deze tour kan ik jammer genoeg heel kort zijn: het is zijn geld absoluut niet waard. Voor ons voelde dit meer aan als een heel dure taxirit naar Robert The Doll. Er wordt een beetje verteld over de geschiedenis van Key West en dat deel is heel interessant. Maar als er elke 2 minuten gezegd wordt dat je in de “Trolley of the Doomed” zit, is het plezier er bij mij ook wel af. Onderweg foto’s maken van de huizen waarover verteld wordt is quasi onmogelijk, de Trolley blijft aan een rotvaart doorrijden. Neen, dit is geen aanrader.

De tour stopt ook aan Fort East Martello, waar ze een museum van hebben gemaakt. We hebben zo laat ’s avonds geen toegang tot het grootste​ deel van dit museum. Het doel van het bezoek is Robert The Doll, The most haunted doll in the world. Ik heb er al heel veel over gelezen en tv programma’s gezien waarin zijn geschiedenis wordt uitgelegd, dus hier heb ik wel enorm naar uitgekeken. Voor de andere geïnteresseerden: op de website vinden jullie de geschiedenis van Robert The Doll.

We krijgen een EMF meter mee om “activiteit” te meten. Ik heb de meter bijna de hele tijd vast en er gebeurt niets, ook de andere bezoekers hebben geen resultaat. Wesley is de hele tijd foto’s aan het nemen. Ik wil er ook nemen met mijn gsm en geef de meter even aan hem. Elke keer hij een foto neemt van Robert, met de meter in zijn hand, begint deze te piepen. Als hij foto’s neemt van een ander voorwerp gebeurt er niets. Toeval? Of is er toch meer aan de hand? 😉

DSC00405 - Edited

Robert The Doll

Er wordt ook een macaber verhaal verteld over Graaf Carl von Cosel, een radioloog die smoorverliefd werd op één van zijn patiënten, Maria Elena. De vrouw had tuberculose. Helaas voor hem was de liefde niet wederzijds, waarschijnlijk had het heel grote leeftijdsverschil daar iets mee te maken. Na haar dood bouwde de graaf een mausoleum voor haar. Een jaar later stal hij het lichaam uit het graf en hield hij het gedurende zeven jaar thuis verborgen. Om bederf tegen te gaan behandelde hij het lichaam met verschillende chemicaliën, verving haar oogballen door glazen ogen en verving hij haar huid door een mengsel van gips, zijde en was. Het minste dat je kan zeggen is dat hij een vieze geobsedeerde man was. Tijdens de tour wordt er een replica van het lichaam getoond.

De laatste stop van de tour is aan het Shipwreck Museum, dat we tijdens onze vorige reis bezocht hebben. We mogen even binnengaan, maar veel interessante dingen worden hier niet meer verteld, dus we zitten snel terug op de Trolley die naar de startplaats rijdt. Zoals eerder verteld vonden we dit zijn geld echt niet waard. We weten niet of de tour misschien beter is met een andere chauffeur en/of gids, maar dit gaan we toch niet meer uittesten.

We hadden ’s avonds nog niet gegeten en hebben nu superveel honger. Gelukkig zijn we in Amerika en zijn veel restaurants 24 uur open. We stappen om half 12 de Denny’s binnen en zijn duidelijk niet de enigen die nog honger hebben. Het restaurant zit nog halfvol. Erg verrassend is dit niet, want we zijn in Key West. Het “feest- en drankparadijs” voor veel mensen. Wesley bestelt de Country-Fried Steak & Eggs Skillet en ik neem de Slamburger met Bacon Cheddar Tots. Lekker, lekker, lekker!

Na het eten stappen we nog snel de CVS binnen (die ook 24 uur open is) om onze watervoorraad aan te vullen. We wandelen verder naar ons hotel en kruipen direct ons bedje in. Morgen slapen we uit en gaan daarna Key West nog een beetje verder verkennen. We zijn hier al twee keer geweest, maar toch zijn er nog zo veel dingen die we nog niet bezocht hebben.

Plaats een reactie